Verhalen van de chauffeurs

Rondje Schouwen Duiveland.

Tot mijn niet geringe vreugde was ik vandaag gekoppeld aan twee vrolijke dames. Mevrouw Kuipers 96 jaar en mevrouw Lakerveld 92 hadden er zin in. Ze zaten vol mooie verhalen. Van de eerste vriendjes gedurende de vooroorlogse jaren, het harde werken en de dankbaarheid voor de huidige tijd.

Het zelfstandig wonen in de Ommeloop en de goede gezondheid.  De middag was omgevlogen en de dames hadden zich ingeschreven voor de komende routes.

Rein Groen

Een van de chauffeurs had tijdens een tour het adres van de koffiestop in zijn navigatiesysteem gezet. Met de radio op Sky zachtjes aan was ook de damesstem van het systeem te horen. De dames op de achterbank hoorden wel iets natuurlijk, maar wisten niet precies wat en vroegen of de radio wat harder mocht. “Wat horen we nou toch steeds, het is net of er iemand door de muziek heen zit te praten”. “Oh, dat is het navigatiesysteem. Ik heb alvast de koffiestop erin gezet”, zei de chauffeur. Ze vonden het toch wel interessant bleek want een zomertour later had hij beide dames weer in de auto. De eerste vraag was: “Mag de radio weer harder want we vinden die vrouwenstem zo leuk!” En steeds die opmerking 'keer om' tussendoor en zo, daar moesten ze erg om lachen. Ook het meekijken op het navigatiescherm vonden ze reuze interessant.

Zomertour 22-6-2016

Weet u wel hoe gevaarlijk het is als het handvat van een rollator los zit?

Lees en huiver, zoals ik deed.

Het was warm, maar de zomertour laat zich daardoor niet weerhouden. De Tour de France gaat tenslotte ook door en het peloton wacht op niemand…hoewel dat toch bijna gebeurde. Mijn eerste passagier(met rollator) bewoog zich moeizaam maar gestaag naar de auto. Zij had geen haast, ik ook niet als rechtgeaard pensionado. We konden ruim op tijd bij het vertrekpunt aankomen. De andere twee dames dachten daar anders over. Zij besloten op eigen gelegenheid al vast naar het vertrekpunt te gaan, waardoor we voor een maar niet opengaande deur bij dat adres bleven staan. Aangezien deze chauffeur tot het soort behoort dat een telefoon thuis heeft, moest iemand van de anderen zich naar dat adres haasten om ons te informeren en kon iets later worden vastgesteld dat alle auto’s, op tijd, met bijbehorende passagiers aanwezig waren.

De reis zelf verliep, op een paar kleinigheden na, vlekkeloos. Die kleinigheden beperkten zich tot drie keer omdraaien om de juiste weg te vinden om bij de restauratie te komen. Aldaar aangekomen begaf het merendeel van de passagiers zich met gezwinde spoed naar de koffie aangevuld met spekpannenkoeken of andere vettigheid. Mijn eerste passagier had er wat langer voor nodig, maar met mijn hand in de rug, ging het, holletje op, toch redelijk. Ook de rolstoelers hadden het wat lastiger, helpende handen waren er evenwel voldoende. Over de versnaperingen, de temperatuur en de sfeer valt geen kwaad woord te zeggen. Jammer dat er geen buitenterras is, maar het uitzicht op de Oude Maas was mooi.

Het moment van vertrek brak aan, deze keer holletje af. Geen uitdaging zult u denken. Maar met een rollator…ik meende dat mijn eerste passagier daar wel tegenop zou zien…en dat was zo. Dus heb ik haar overreed op de rollator te gaan zitten, dan zou ik haar keurig bij het autoportier afleveren. Het eerste stukje, vrij vlak, ging prima. Over het hoogste punt heen wordt het meer een kwestie van tegenhouden om niet halsoverkop in het struikgewas te belanden. Geen punt, tot je voelt dat het handvat minder houvast heeft dan je wilt. Hoewel de remhandel beter vastzit en het geheel met de wijsvinger daaromheen wel op z’n plaats blijft, heb ik wel een extra steuntje laten maken om voortaan mijn hart op de goede plaats te houden. We zijn overigens heelhuids bij de auto aangekomen. Ook de rest van de reis verliep zonder problemen tot de Spijkenissebrug. Daar hebben we wel een poosje staan wachten om het schip, dat we in het restaurant konden zien voorbijvaren nogmaals te zien. Alle passagiers zijn netjes thuisbezorgd en bedankten voor de aangename middag.

 

Pannenkoeken

Uiteraard wordt er veel gepraat onderweg, men gaat vooral ook mee voor de gezelligheid. Soms ben je al een kwartier onderweg en hebben je 'passagiers' nog nauwelijks naar buiten gekeken en hebben er geen flauw idee van waar ze zijn. Niet iedereen natuurlijk, maar toch moet je als chauffeur soms even zeggen dat er buiten iets moois of leuks te zien is of nog even vertellen waar we ook alweer heen gaan. Wat de meesten dan wel weten is waar we koffie gaan drinken en wat er te eten is .... Opmerkingen als "zijn we al bijna bij de pannenkoeken?" zijn niet vreemd. 

PLASSEN

Onderweg richting Ouddorp had een der vrouwelijke passagiers erg hoge nood. De groep is naar een parkeerplaats langs de N57 gereden, waar mevrouw achter een cordon van auto's haar plasje heeft kunnen plegen!

GIERWAGEN

Over de smalle dijken op Goeree is het soms moeilijk elkaar te passeren, soms kost het je bijna een spiegel als een der tegenliggers ongeduldig wordt en gaat rijden voordat de hele colonne is gepasseerd. Maar het gebeurde ook dat een gierwagen niet voor of achteruit ging. De hele colonne inclusief de bus moest enkele honderden meters achteruit en een andere afslag nemen.  

Wielrennen

Wie er bij je in de auto komt zitten weet je als chauffeur pas een paar dagen tevoren. Sommigen ken je een beetje, maar ze kunnen je wel erg verrassen met hun verhalen. Dat overkwam ook Rein toen hij met zijn passagiers in gesprek kwam over wielrennen. Een mevrouw van rond de 90 die je even verteld wie er in 1969 wereldkampioen werd. De betreffende mevrouw uit Brielle wist bijna alles op te noemen vanaf dat ze pas getrouwd waren. Haar man en zij deden zelf niet aan sport, maar hadden wel veel interesse in wielrennen, bezochten wedstrijden en zagen later bijna alle wedstrijden op TV. Daarnaast vonden ze ook schaatsen en paardensport leuk, maar voetbal was niet haar sport. Hoewel, ze hadden samen vroeger wel een 'kluppie', .................Ajax.